98

میدونی تو تمام این 11سال گذشته جیب منو تو نداشتیم. کار کردیم و خیلی جاها اگه کم داشتیم به رو نیاوردم و کمک حال بودم اونقدری ک بعد ازین همه کار کردن ریالی پس انداز ندارم و درست توی دورانی که نمیتونم سرکار برم توام اصلا انگار توی دنیای دیگه ای سیر میکنی. اصن نمیدونی حمایت مالی یعنی چی چون توی تمام این سالها تمام هزینه هام با خودم بوده. وقتی باردار شدم تازه فهمیدی چ باری روی دوشت شدم و تاقبل ازین رو پای خودم بودم. دردام درست از وقتی شروع شد ک ماه 5بارداری وسط اون عق زدنای من وقتی مینشستیم یکم گپ بزنیم میگفتی سعی کن وقتی جوجه 2ماهش شد کم کم بری سرکار.
میدونی بعضی حرفا بظاهر حرفه ولی واسه منی ک حتی 1شلوار بارداری نخریدم خیلی درد داشت. درد داشت ک پول 4 تا ویزیت و سونوی دکتر واست سنگین بود و میخاستی زودتر ازین بار خلاص شی اونم وقتی که مغز من هنوز 2دل بود واسه بچه داشتن و تو اونقدر مصر واسه داشتنش.
روز تولدم یه تبریک خشک و خالی دایرکت دادی اونم درست زمانی که بیشترین محبت و توجه رو نیاز داشتم. هرچی عزیزم و جانم قربونت واسه بچه هست و از من دریغه. میدونی تمام اینا ازم یه آدم فوق حسود ساخته ک تحمل ناسازگاری جگر گوشمو نداشته باشم.
نمیدونم اینکه باید ساپورت مالی بشم توقع زیادیه؟ تو اوضاع اقتصادی الان ک خودم کاملا بهش واقفم توقع دریافت میلیون میلیون ندارم ولی گاهی به همون یارانه مسخره دولت ک فکر میکنم میبینم چقدر ب همون ناچیز نیاز دارم و هربار ک بهت میگم توجهی نداری.
ازت دور شدم خیلی دور اونم درست زمانی که باید خیلی بهم نزدیک تر میبودی.
حتی احساس میکنم شرایط الانم کاملا مستعد لغزش و خیانته. همینکه تو سرم ب کسایی ک نباید فکر می کنم یعنی زندگیم داره تکون میخوره. اونم درست بعد داشتن یه طفل معصوم 7 ماهه.