95

منِ شرور، منِ مغرور، منِ غرغرو، منِ زیادی آینده نگر، منِ ترسو، منِ...

به ظاهر رام شده و ازون حال و هوای بچگی و شیطنت هاش داره جدا میشه و به داشتن بچه فکر میکنه. به هزار و یک مشکل آینده فکر میکنه، به اینکه اون بچه در آینده چه مشکلاتی خواهد داشت، به اینکه مگه خودمون چه گلی به سر دنیا زدیم یا دنیا چه گلی به سرمون زد که به آوردن یه موجود دیگه فکر کنیم، مگه خودمون چقدر از کیفیت زندگیمون رضایت داریم اینجا؟!!!اونم تو بدترین دوران و این بازار کرونای بدون واکسن.

گاهی میگم خوشبحالت که فقط به خواسته های آنیت فکر میکنی و درمورد آینده و اتفاقات و مشکلاتش نظری نداری. یا ته تهش به کریم و بزرگ بودن خدا فکر میکنی و آروم میشی و اعتقاداتت باعثشه. گاهی هم حس میکنم خیلی سطحی نگری...

با وجود همه ی اینا دلم غنج میره واسه داشتن یه موجود کوچولوی چسبنده. واسه چشیدن حسای جدید و ابعاد جدید وجودم. خدا شاهده چقدر بغض دارم واسه داشتنش و تناقضش با حسای درونیم.منطقم میگه داشتن یه بچه صلاحیت میخواد از هر نظر.

میدونی از چی بیشتر از همه میترسم؟! ازون روزی که زل بزنه تو چشمام بگه واسه چی؟! چرا منو آوردین تو این برزخ و دنیای کوفتی، میترسم ازون لحظه ای که باید بهش بگم همه ی اینا بخاطر خودخواهیمون بود...