94

اینکه گاها یه سری خاطرات از جلوی چشمم رد میشه و دوست دارم بهشون فکر کنم ولی بعدش احساس گناه میکنم حس خوبی نیست.

گاهی هم واسه قانع کردن و رها کردن خودم و بیشتر فکر کردن بهش میگم منم دختر همون پدرم...

30 سالگی رو دوست دارم هرچند هیجانات 20 سالگی رو دیگه تجربه نمی کنم. چقدر سرعت عوض شدن مسیر زندگی بالاس.با یه انتخاب مابقی مسیرو میسازی. الان محتاط و ترسو شدم و از شجاعت و شیطنت های اون موقع هام خبری نیست.روابطم با ادما، همکارا و دوروبری هام تعریف شدس و همه حد و مرز خودشون رو میدونن.

ولی من اگه بازم به 20 سالگی برگردم بازم همون تجربه ها رو تکرار میکنم.شک ندارم. فقط اینبار خودخواهی هام رو کمتر میکنم و بیشتر ازون سن لذت میبرم...

ببخش و حلال کن منو بخاطر بدی هام...